Rebound
Niedeckens BAP - Startseite

Bunte Trümmer

Bunte Trümmer

Millione Kaffeetasse spääder stehste immer noch dovüür,
Vüür dingem Schirvehaufe, dä de johrelang verdrängk häss.
Du jöövs e’ Königreich dofür, kräätste dich doch nur konzentriert
Op eine einzije Jedanke, wenn och nur für ’ne Moment.

Die affjerissne Blädder vum Kalender zällste jetz schon lang ni’ mieh,
Die Zahl der Aurenblecke, die se fott ess, weißte och su.
Verfluchs dich, weil de dich ald widder suhls enn chronischer Melancholie,
Doch ding Unfähigkeit, dat zozojevve, ess ni’ mieh tabu.
’T ess ding Erinnrung, die Falle stellt, die jolden dat ussschmöck,
Wat einijermaßen okay wohr, dä Ress, dä blieht verstöbb.

Bunte Trümmer, als wöhr nix Besondres zerstört, bloß e’ Spill uss,
Bloß die Pokerpartie met zehn Asse un mieh, dat Kaatehuus.
Sick Woche loofe Filme kreuz un quer, hin un her,
Ussjelooch, du föhls dich opjebrooch, du föhls dich völlig leer.

Die Vorhäng zo, du wills die Sonn nit sinn, wills dunn, als wöhr se he
Oder als ob sich ihre Schlössel jetz jraad drieht em Schloss,
Als ob et Telefon ’ne Salto schlaare däät, ahm andre Engk wöhr sie,
E’ Telejramm köhm ahn oder ’ne Breef vun ihr wöhr bei der Poss.
Du wills se spüre, wills se berühre: „Roof mich ahn!“,
Bloß nie mieh schwöre: „Ich jehühre...“, dann loss et doch, Mann!

Bunte Trümmer, als wöhr nix Besondres zerstört, bloß e’ Spill uss,
Bloß die Pokerpartie met zehn Asse un mieh, dat Kaatehuus.
Sick Woche loofe Filme kreuz un quer, hin un her,
Ussjelooch, du föhls dich opjebrooch, du föhls dich völlig leer.

Bunte Trümmer

Millionen Kaffeetassen später stehst du immer noch davor,
Vor deinem Scherbenhaufen, den du jahrelang verdrängt hast.
Du gäbst ein Königreich dafür, könntest du dich nur konzentrieren
Auf einen einzigen Gedanken, wenn auch nur für einen Moment.

Die abgerissenen Kalenderblätter zählst du jetzt schon lang nicht mehr,
Die Zahl der Augenblicke, die sie fort ist, weißt du auch so.
Verfluchst dich, weil du dich schon wieder suhlst in chronischer Melancholie,
Doch deine Unfähigkeit, das zuzugeben, ist nicht mehr tabu.
Es ist deine Erinnerung, die Fallen stellt, die golden das ausschmückt,
Was einigermaßen okay war, der Rest, der bleibt verstaubt.

Bunte Trümmer, als wäre nichts Besonderes zerstört, nur ein Spiel aus,
Nur die Pokerpartie mit zehn Assen und mehr, das Kartenhaus.
Seit Wochen laufen Filme kreuz und quer, hin und her,
Ausgelaugt, du fühlst dich aufgebraucht, du fühlst dich völlig leer.

Den Vorhang zu, du willst die Sonne nicht sehen, tust so, als ob sie da,
Als ob sich ihr Schlüssel jetzt eben dreht im Schloss,
Als ob das Telefon einen Salto schlägt und am anderen Ende sie,
Ein Telegramm ankommt oder ein Brief von ihr liegt bei der Post.
Du willst sie spüren, willst sie berühren: „Ruf mich an!“,
Nur nie mehr schwören: „Ich gehöre...“, dann lass es doch, Mann!

Bunte Trümmer, als wäre nichts Besonderes zerstört, nur ein Spiel aus,
Nur die Pokerpartie mit zehn Assen und mehr, das Kartenhaus.
Seit Wochen laufen Filme kreuz und quer, hin und her,
Ausgelaugt, du fühlst dich aufgebraucht, du fühlst dich völlig leer.

Alle Texte